چشمه لاوه-24دی95

کوهپیمایی- دره بیجار 1395/10/10

بیجار با همه زیبایی و تنوع محیطی خود ، هیج وقت نتوانسته است ما را در بازگشت از خود راضی نگه دارد.

این نکته نهفته در سرگذشت میلیون ساله این چشمه خدادادی نیست. بلکه اثر از زخمی عمیق از زمان های نه چندان دور خود دارد .

زمانی نه چندان دور که زباله های شهر را بر سر شهر خود نمی ریختیم و پادگان نظامی و کارخانه آسفالت هم بود، و طبیعت گردان، کوه گشت هایی متفاوت در نزدیکی هیاهوی شهر را تجربه می کردند.

از طرفی آبشار دره انجیری را به تماشا می نشستیم و از طرفی هم دره بیجار را تا چشمه آخوند قدم زنان از کنار درختان کوتاه انجیر کوهی طی می کردیم و برگشت را از طبیعت طبیعی چشمه لادر حرکت می کردیم.

حالمان خوب نیست...

انسان همواره دوستدار طبیعت است. اما دوستی مسئولین شهر ما و ادارات ما همواره از نوع دوستی خاله خرسه بوده است.

به کجا چینین شتابان...

از زمانی که شهرداری، از جمله متولیان حفاظت از منابع طبیعی شهر ما در سکوت رسانه های شهر، زباله های خود را در بالای دست دره انجیری خالی کرد تا زمانی که مجوز گسترش کارخانه آسفالت را تا بالادست دره بیجار را در سکوت رسانه خود صادر کرده است. و از زمانی که پادگان نظامی هر روز محدوده ای جدید برای خود در طبیعت زیبای بیجار معلوم می کند و مردم شهر را از تماشای این موهبت الهی به زور اسلحه و ... محروم می کند و از زمانی که تاوان افزایش علم در گرو تنگ کردن مسیر چشمه حسن و حسین بر روی طبیعت دوستان شده است و تا همین امروز که شهر داری کُنِ ما برای ایجاد پارک کوهستانی خود، خروار ها خاک بر سر طبیعت زیبای لادر می ریزد و حاصل میلیون ها سال تلاش طبیعت را به شبی زیر می گیرد و ...

امروزه شهرداری و ادارات شهرمان طناب "دار "خود را به دستان پادگان های نظامی به گردن طبیعت شهر انداخته اند.

اینجا همه مشغولند، اما شاید لحظه ای تفکر بهتر از سال ها خدمت رسانی! باشد.